Gdzie leży granica inspiracji dla filmów grozy? Powstają produkcje bazujące na oryginalnych scenariuszach, książkach, wydarzeniach historycznych, a gdyby tak… sięgnąć do Internetu? Tegoroczny „Obserwowany” opiera się na niczym innym, jak Twitterowej (X-owej?) „nitce” postów dotyczącej tajemniczego ducha dziecka nazwanego „Dear David”. Jak to nietypowe źródło horrorowych pomysłów wypada na ekranie?

Bycie twórcą w czasach Internetu nie należy do przyjemnych, nawet autor prostych, zabawnych komiksów nie ma łatwo. Dzieła Adama Ellisa spotykają się z krytyką, wyśmiewaniem, czy prostym hejtem. Mężczyzna jednak zamiast ignorować szydery internetowych trolli, wdaje się z nimi w dyskusje, nieraz naprawdę obraźliwe. Jego komentarze spotykają się z dziwną reakcją – zostaje zaobserwowany przez puste twitterowe konto o tajemniczej nazwie. Wkrótce w trakcie snów widzi ducha chłopca z częściowo zmiażdżoną czaszką, koty domowe zachowują się inaczej niż zwykle, a Adama zaczynają nawiedzać dziwne wizje także na jawie. Dzieli się w Internecie swymi spostrzeżeniami, jednak nie wierzy mu niemal nikt, kto sam nie jest ześwirowany na punkcie opowieści o duchach. Czego jednak chce David i jak można się go pozbyć?

Nie spodziewałam się, że tak prosta historia może wypaść tak dobrze, jednak właśnie to się stało. Miejscami jest nawet strasznie (na tyle, że bałabym się obejrzeć ten film samej po ciemku – choć w moim przypadku to niemal żaden wyznacznik), a w szczególności z bardzo prostego powodu: główny bohater zupełnie nie wie, co się dzieje. Nie ma tu zwoływania księdza, wielkiego medium, a Internet nawet nie potrafi stwierdzić, z jakim duchem Adam ma do czynienia. Nie pomaga to, że jego przełożony całą „nitkę” uznaje za jakiś nowy projekt, który w całości został wymyślony… z kolei jego partner zupełnie odsuwa się od sprawy. Dołożyć do tego tajemnicze telefony, a także ludzi otrzymujących od mężczyzny SMS-y, których ten nigdy nie napisał. Stopniowo wszyscy odsuwają się od bohatera, skazując go niemal całkowicie na łaskę lub niełaskę ducha. Klimat izolacji, przerażenia i niepokoju Adama potrafi udzielić się widzowi. Również aspekt paranormalny, stopniowe badanie tajemnicy prezentuje się naprawdę nieźle. Jedyne obiekcje mam tak naprawdę wyłącznie do zakończenia, które zupełnie nie satysfakcjonuje. Liczyłam na coś więcej, a końcówka wygląda jednak jak coś, na co scenarzysta nie miał pomysłu, więc zrobił cokolwiek, byle by było.

Technicznie nie ma tu zbyt wiele do komentowania. Efekty specjalne wypadają przeciętnie, lecz nie ma ich też zbyt wiele. Podobał mi się całkiem montaż: różne użyte nakładki „glitchowania” ekranu świetnie wpasowywały się w tematykę tej pozycji. Muzycznie i dźwiękowo produkcja w moim odczuciu całkiem się broni – audio potrafiło troszkę postraszyć, skutecznie tworząc przy tym klimat. Aktorstwo… po prostu jest, nie ma tu zachwytów, kompletnej tragedii też nie ma, bo bohaterowie nie muszą się szczególnie wykazywać gamą przeróżnych emocji. Tempo jest dość powolne, co mi może i odpowiadało, jednak trzeba zaznaczyć, że między poszczególnymi paranormalnymi ingerencjami upływa sporo czasu, a nawet one niekoniecznie składają się z głośnych jumpscare’ów.

„Obserwowany” spotkał się z dość dużą krytyką – w moim odczuciu niekoniecznie słusznie. Nie jest to wielkie kino, z „viralową nitką” też ponoć nie ma zbyt wiele wspólnego, ale ogląda się tę produkcję całkiem przyjemnie. Jeśli ktoś lubi filmy z kategorii „ghost story” i chciałby sięgnąć po coś zupełnie innego od typowych opowieści – śmiało może się zdecydować na sprawdzenie tej pozycji. Ode mnie zyskuje ona aż 7/10 (byłby punkt więcej, gdyby nie samo zakończenie…) i nie uznaję jej za stratę czasu. Z pewnością za to film zachęcił mnie do przeczytania tak niecodziennego materiału źródłowego, po który z pewnością wkrótce sięgnę.